Historia tego miejsca sięga jednak znacznie wcześniej, bo roku 1887, kiedy została wybudowana okazała gospoda, której pierwszym właścicielem był Ignatz Malerz. W owych czasach gospody oprócz funkcji gastronomicznych pełniły także funkcje rozrywkowo - kulturalne, miały więc tu miejsce spotkania społeczne, akademie, celebracje różnych świąt oraz zabawy taneczne.
Obiekt ten w 1919 roku zakupiony został przez pobliską parafię Najświętszej Maryi Panny na potrzeby Katolickiego Domu Związkowego. Ważną postacią w przedwojennej historii naszego domu kultury był proboszcz bł. ks. Józef Czempiel. To on w czasie swojej posługi w Wielkich Hajdukach (ówczesna nazwa gminy która funkcjonowała samodzielnie na terenie obecnej dzielnicy Batory) w sposób bezprecedensowy ożywił życie społeczne i kulturalne zarówno tego miejsca jak i całej gminy.
W latach 1919 - 1945 działały tu obok siebie liczne stowarzyszenia i organizacje społeczne zarówno kościelne, jak i świeckie, polskie i niemieckie. Od 1946 roku najpierw pomieszczenia parterowe, a z czasem cały budynek zostały przejęte przez Hutę Batory największy zakład przemysłowy w dzielnicy.
W obiekcie tym zorganizowano Zakładowy Dom Kultury, współpracując z niektórymi społecznikami pracującymi tu jeszcze przed wojną.
Lata powojenne łączyły się jednak z zerwaniem z historią i tradycją przedwojennych - często katolickich - grup artystycznych i stowarzyszeń. Grupy cieszące się jeszcze dużą niezależnością w pierwszych latach po wojnie były stopniowo eliminowane przez powołaną przy domu kultury Zakładową Radę Kultury. Taki los spotkał m.in. chór „Słowiczek” i Towarzystwo Teatralne „Dziewanna”. Na ich miejsce powoływano do życia nowe formy artystyczne. Jednym z ciekawszych przejawów tych działań było założenie w 1949 roku Filharmonii Hutniczej. To spektakularne przedsięwzięcie nie mające chyba odpowiednika w całym kraju funkcjonowało do roku 1961 i z powodu zbyt dużych kosztów najpierw stopniowo ograniczane wreszcie przestało istnieć.
Zakładowy Dom Kultury Huty "Batory" był jednak placówką o wysokim poziomie oferty artystycznej potwierdzonej wieloma regionalnymi i ogólnopolskimi wyróżnieniami w dziedzinie kultury.
Kryzys lat osiemdziesiątych w Polsce nie ominął również funkcjonowania naszej instytucji. Huta - jedyny mecenas Domu Kultury - borykała się z własnymi trudnościami ekonomicznymi. Nad Domem Kultury zawisła groźba likwidacji. Próbę ratowania tej sytuacji podjęła ówczesna dyrektorka ZDK - Zofia Dytko, zakładając na początku lat dziewięćdziesiątych "Śląską Fundację Kultury", która przejęła opiekę finansową i organizacyjną nad działalnością Domu Kultury.
Owocem starań o uratowanie Domu Kultury było podpisanie w listopadzie ‘94 porozumienia między Zarządem Miasta Chorzów, a Zarządem Huty "Batory", w sprawie przekształcenia Zakładowego Domu Kultury Huty "Batory" SA. w Miejski Dom Kultury.
Na podstawie porozumienia powstała nowa instytucja i tym samym zachowana została wieloletnia ciągłość animacji kultury tego miejsca. W 2004 roku wykrystalizowała się nowa misja tej organizacji. Od tamtej pory realizowana jest polityka powrotu do dobrych przedwojennych tradycji działania tej instytucji przy jednoczesnym użyciu nowoczesnych metod i narzędzi pracy animacyjnej i zarządzania.